ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΕΦΕΣΙΩΝ

Κάτω από τις φλαμουριές είναι το όνομα της κεντρικότερης λεωφόρου του Βερολίνου ενός τεράστιου καταπράσινου δρόμου, τον οποίο όταν διασχίζεις σε καμιά περίπτωση δεν νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια σύγχρονη πρωτεύουσα μιας χώρας, που είναι συνώνυμο της βαριάς βιομηχανίας.
Ο καταιγισμός του πρασίνου, σε όλες τις αποχρώσεις, τα τεράστια πάρκα ήταν η πρώτη ευχάριστη έκπληξη όταν το αεροπλάνο προσγειωνόταν στο Βερολίνο, δεύτερο σταθμό της ευρωπαϊκής περιπέτειας των Εφεσίων. Για να είμαι ειλικρινής αν με ρώταγε κάποιος πριν το ταξίδι μας, για το πώς φανταζόμουν το Βερολίνο, στο μυαλό μου είχα μία μοντέρνα, ψυχρή πόλη με μεγάλα και άψυχα κτίρια, γρήγορους ρυθμούς, μιας μεγαλούπολης των καιρών μας.

Σήμερα, μαγεμένος από αυτά που είδα, όπως άλλωστε όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτή την εκδρομή, θα πω πως το Βερολίνο είναι μια πόλη ανθρώπινη, ζεστή, φιλική, μια πόλη να ζεις, να εργάζεσαι, να διασκεδάζεις. Φοβάμαι πως ότι και να περιγράψω, ίσως δεν μπορέσω να περιγράψω αυτά που είδαν τα μάτια μας, θα κάνω όμως μια προσπάθεια να μεταφέρω τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου και γιατί πιστεύω ότι οι τέσσερεις μέρες του ταξιδιού μας, ίσως ήταν λίγες γι’ αυτήν την πόλη των αναρίθμητων πραγμάτων που μπορεί να δει ο επισκέπτης.
Η πρώτη εικόνα το Σάββατο 28 Απρίλη που είχαμε με το πούλμαν που μας έφερνε από το αεροδρόμιο στη πόλη, ήταν ότι κινούμαστε σε εξοχή. Πάρκα δεξιά και αριστερά, σπίτια πνιγμένα σε κήπους, ίχνος μποτιλιαρίσματος και χωρίς να καταλάβουμε η ξεναγός, άρχισε να μας λέει, σε μια πρώτη ξενάγηση ότι βρισκόμαστε στην καρδιά της πόλης. Μοντέρνα κτίρια, αρμονικά δεμένα με το περιβάλλον, ανακαινισμένα κτίρια και ξαναχτισμένα από τα ερείπια που άφησαν πίσω οι βομβαρδισμοί του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, γέφυρες πάνω από τον ποταμό Σπρέε και τους παραπόταμούς του που διασχίζουν την πόλη. Οι ώρες φαντάζουν ως λίγα λεπτά και ώρα να πάμε στο ξενοδοχείο, ένα μεγάλο συγκρότημα, το MARITIME BERLIN, χτισμένο ανάμεσα στο ποτάμι και το τεράστιο πάρκο TIERGARTEN στη καρδιά του Βερολίνου.Μετά το γεύμα και έχοντας το απόγευμα ελεύθερο, οι περισσότεροι άδραξαν την ευκαιρία να εξορμήσουν στην πόλη. Ευχάριστη έκπληξη οι συγκοινωνίες (τραμ, μετρό, υπόγειο ή υπέργειο, λεωφορεία), όλα στην ώρα τους.

Ανακαλύψεις της πρώτης περιήγησης αρκετές. Η κοντινή πλατεία Potsdamer με συναρπαστικές κατασκευές, όπως το SONY CENTER, συγκρότημα κτιρίων, δωρεά της SONY, με τον εκπληκτικό θόλο, που αναπαριστά την κορυφή του όρους Φουτζιγιάμα της Ιαπωνίας. Δίπλα τα κτίρια της MERCEDES, λίγο νοτιότερα το σύμπλεγμα Kulturforum συγκρότημα μουσείων, αλλά και της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου.
Διασχίζοντας το σημερινό κεντρικό Βερολίνο, μπορεί να φθάσει κανείς στην καρδιά του πρώτου Ανατολικού Βερολίνου, την απέραντη πλατεία Αλεξάντερ. Φωτογράφιση στο Σιντριβάνι του Ποσειδώνα, καφέ στον ύψους 365 μέτρων περιστρεφόμενο πύργο της τηλεόρασης, με θέα όλη τη πόλη και στάση στο δημαρχείο του Βερολίνου, γνωστό ως «κόκκινο δημαρχείο» λόγω των κόκκινων τούβλων από το Βρανδεμβούργο.
Σε απόσταση αναπνοής μπορεί να δειπνήσει κανείς στα εστιατόρια δίπλα στο ποτάμι και να δοκιμάσει γεύσεις και χρώματα γερμανικής μπύρας.
Το επόμενο πρωί ανταλλάσοντας τις εμπειρίες από το προηγούμενο βράδυ, ξεκινήσαμε τη δεύτερη μέρα μας. Πρώτη στάση το Τείχος του Βερολίνου. Ένα κομμάτι που έχουν αφήσει οι Γερμανοί για να θυμίζει το τείχος της «ντροπής» που από τον Αύγουστο του 1961 ως τον Νοέμβριο του 1989, χώριζε φίλους και οικογένειες σε ανατολικούς και δυτικούς. Σημείο Τσάρλυ, φυλάκιο πάνω στο τείχος που χώριζε σοβιετικό και αμερικάνικο τομέα, επιβίβαση στο πούλμαν και κατεύθυνση στο μουσείο της Περγάμου.
Ένα από τα σημαντικότερα μουσεία αρχαίας τέχνης και αρχιτεκτονικής στον κόσμο. Κτισμένο στις αρχές του 20ου αιώνα στεγάζει ναούς και δωμάτια παλατιών στο αρχικό τους μέγεθος. Κορυφαίο έκθεμα ο Βωμός της Περγάμου, μέρος ενός μεγαλύτερου συμπλέγματος ναού από την Πέργαμο της Μ. Ασίας, με την καταπληκτική ζωφόρο να απεικονίζει τη μάχη Θεών και Γιγάντων. Εντυπωσιακό το ασσυριακό παλάτι, επιβλητικός ο Ναός της Αθηνάς και έξοχο δείγμα της ελληνικής αρχαίας τέχνης το άγαλμα της Θεάς Περσεφόνης.

Με πλημμυρισμένα τα μάτια μας από τη μαγεία όσων είδαμε, αφήνοντας το Μουσείο και περνώντας από την Πύλη του Βρανδεμβούργου και το Ράιχσταγκ – το Γερμανικό Κοινοβούλιο πήραμε το δρόμο για το Πότσδαμ, κοντινή πόλη που βρίσκονται τα ανάκτορα του Φρειδερίκου του Μεγάλου.
Μια έκταση 2.870 στρεμμάτων με ποτάμια, κήπους και στη μέση κτισμένο το παλάτι, υψωμένο περήφανα πάνω από κλιμακωτούς αμπελώνες, που δίνουν στον επισκέπτη την εικόνα πράσινου λόφου, που στην κορφή του βρίσκεται το ανάκτορο των 200 δωματίων.
Είχαν τόσα δει τα μάτια μας μέσα σε λίγες ώρες αλλά δεν ένιωσα καμιά έκπληξη όταν αφού επιστρέψαμε το απόγευμα στο ξενοδοχείο, οι περισσότεροι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν για μια βραδινή έξοδο. Προσωπική επιλογή η πλατεία Μονμπιζού, κοντά στη παλιά εβραϊκή συνοικία, σημείο αναφοράς της σύγχρονης βερολινέζικης βραδινής διασκέδασης.

Παραμονή Πρωτομαγιάς, προτελευταία μέρα της εκδρομής μας και κατεύθυνση η Δρέσδη, πόλη της πρώην Ανατ. Γερμανίας, πόλη γνωστή και σαν η Φλωρεντία του Βορρά. Ο χαρακτηρισμός της πρωτεύουσας της Σαξονίας δεν είναι καθόλου υπερβολικός, άλλωστε η ΟΥΝΕΣΚΟ το 2004 ενέταξε τη Δρέσδη στα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Χτισμένη δίπλα στον ποταμό Έλβα η πόλη είναι ένα τεράστιο μουσείο. Το παλάτι του Αυγούστου βασιλιά της Σαξονίας, το ψηφιδωτά με τους μονάρχες και σημαντικότερα πρόσωπα της ιστορίας της Πρωσίας και Σαξονίας, το μουσείο κοσμημάτων, η εκκλησία των Γυναικών και τα αναρίθμητα κτίρια με τις θαυμαστές αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες, μας αιχμαλώτισαν και ακόμα περισσότερο όταν μάθαμε ότι τα περισσότερα από αυτά έχοντας πάθει σοβαρές ζημιές από τους βομβαρδισμούς του 1945, ανοικοδομήθηκαν και έγιναν ακριβώς όπως πριν ώστε να μην χαθεί ούτε μια πινελιά από το μεγαλείο της αρχικής μορφής τους. Κάθε περιγραφή ίσως να φαντάζει φτωχή προσπαθώντας να περιγράψει κανείς την ομορφιά όσων εικόνων εκτυλίσσονταν μπροστά μας, συναίσθημα που με γέμισε και κατά την επιστροφή στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα μέσω της ανθισμένης γερμανικής εξοχής.
Η σκέψη ότι την επομένη το πρωί θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής στην Ελλάδα, έχοντας δει τόσα πολλά σε λίγο χρονικό διάστημα, αλλά και συνάμα συνειδητοποίησα ότι είχα δει μόνο ένα μικρό μέρος των θησαυρών του Βερολίνου. Συμμετέχοντας στην εκδρομή του συλλόγου μας είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω ένα προορισμό που είναι ικανός να μαγνητίσει κάθε επισκέπτη, άλλωστε και ο Kennedy στην επίσκεψή του το 1963 είπε μαγεμένος από την ομορφιά της πόλης: «Είμαι ένας Βερολινέζος».
Υποσχέθηκα λοιπόν στον εαυτό μου να ξαναέρθω. Γεια σου Βερολίνο, θα τα πούμε πάλι…

Γιάννης Λεκάκης

Filed under: Γενικά,Εκδρομές |