Μετά το διωγμό και την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, οι Έλληνες που κατοικούσαν στον Κιρκιντζέ (ορεινή Έφεσος), ένα χωριό 70 χιλιόμετρα από τη Σμύρνη και μόλις 10 χιλιόμετρα από την αρχαία Έφεσο, βρέθηκαν σκορπισμένοι ανά την Ελλάδα στην Καβάλα, την Κατερίνη, τη Γαστούνη, το Αγρίνιο, κ.λπ. Ο μεγαλύτερος όγκος τους εγκαταστάθηκε στη Νίκαια της Αττικής.
Το 1953 μια ομάδα πρώτης γενιάς Εφέσιων προσφύγων, με έδρα τους την Κοκκινιά, κουβαλώντας νωπές τις μνήμες του διωγμού του 1922 έβαλαν το πρώτο λιθαράκι για την ίδρυση της Ένωσης. Βασικός λόγος για την ύπαρξη της υπήρξε ο άσβεστος πόθος για τις αλησμόνητες πατρίδες και η ανάγκη διατήρησης των ηθών και εθίμων της Εφέσου.
Ο χαρακτήρας της Ένωσης τότε ήταν αλληλοβοηθητικός, φιλανθρωπικός, ώστε να βοηθηθούν οι άποροι, οι ασθενείς και όσοι είχαν ανάγκη. Στα χρόνια που πέρασαν, η Ένωση απέκτησε πλούσια δράση σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο.
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΕΦΕΣΙΩΝ 